MatkaCiotka

Dawno mnie tu nie było , ale to tylko dlatego że chorowałam tak strasznie, że siły brakło na cokolwiek innego niż leżenie w łóżku.  Dzisiaj jestem już wypoczęta więc wzięłam się za pisanie tego co przeszłam przez ostatnie dni.  Musze powiedzieć, że te święta nie były takie jak co roku, czyli miłe, pełne śmiechu, i ta awantura moich rodziców przed kolacją wigilijną też nie miała miejsca . Czułam, że coś wisi nad nami i tak właśnie było,dzieci które  są zazwyczaj radosne były pełne obaw, a ja zestresowana czy wszystko pójdzie pięknie i fajnie. Niestety zmagałam sie od rana z rozterkami najstarszego siostrzenica, który świąt obchodzić nie chciał, który cały dzień powtarzał, że święta już go nie radują, wręcz przeciwnie boi sie tego, że mama znow bedzie piła i sie awanturowała z tatą , że znów zapuka do ich drzwi policja, że już mamie nie ufa, że nie chce jej widzieć, że po prostu lęk mu na tą radość nie pozwala.  Strasznie starałam się nie płakać razem z nim, nie pokazywać mu, że ja też sie boje, bo przecież jestem ich poczuciem bezpieczeństwa, a wiec wzięłam głęboki wdech i zaczęłam mu tłumaczyć, że przy nas im już nic złego sie nie stanie, że mama zawsze będzie jego mamą, że już jest na tyle duży by zaakceptować drogę swojej mamy i dać pozwolić sobie żyć, cieszyć sie tym co ma, bo przecież nabył nowe znajomości, w szkole idzie mu świetnie, a o grze z Ciocią  i Wujkiem w 5 sekund nie wspomne bo zawsze nas ogrywa.  Mocno go przytulałam i dalej mówiłam, że życie ma człowiek jedno i warto zwalczyć strach i iść do przodu, że ja też sie balam wziaść ich , a jednak miłość wygrała i w życiu nie chodzi o to aby dać wygrać lęką tylko trzeba walczyć o to co dla nas dobre i że przypomina dawną mnie która chciała zbawić swoją rodzine od złego, a zapomniała o sobie, aż w końcu zaczęłam walczyć sama ze sobą  i dziś jestem w swoim domu, ze swoją rodziną i jestem szczęśliwa nie brakuje mi niczego i niczego nie żałuje.  Ta rozmowa zmieniła jego myślenie, pojechał  z nami do Cioci mojego kochanego i był zachwycony, potem do mojej mamy a jego babci , podzielił sie tam ze swoją mamą opłatkiem z miną obojętną i wiedzącą, że ona jest tu tylko pięć minut... A ja?  Ja to ja... Nic mnie nie zdziwi już, matka dzieci w wigilię pokazała co dla niej jest ważniejsze, płacz trzy latka gdy wychodziła jej nie ruszył, zawiedzenie dziewięciolatka miała gdzieś... wyszła i do dziś sie nie odezwała, dlatego ja zaczynam chronić je bo mam dosyć łez dzieci przez nia wylane..  Zawiodła nie tylko je, ale i mnie.  Moja nadzieja w nią  nadal gdzieś jest, ale bardzo głęboko skryta, moja chęć pomocy jej już jest w innej formie... musi sama zwalczyć  swoje demony ja mogę  być tylko tarczą obronną dla chłopców i nią będę , czas pokaże co dla niej warte jest jej życie i życie jej dzieci.  Dobranoc. 

       Mała Istotka i jej pytania. 

Dzisiaj opisze jak daje sobie rade z pytaniami chłopaków, a pada ich od groma i niektóre są okropnie trudne, że nie wiem jak mam na nie odpowiedzieć.  No wiec najgorsze pytanie jakie usłyszałam to od 3 latka ktore brzmiało tak "Czemu mama mnie nie chce? ", Boze i jak na nie odpowiedzieć?  Strasznie sie czułam gdy je zadała taka mała, kochana kruszyna, ale odpowiedzieć musiałam, tylko że jak?!  Jak delikatnie to wszystko ująć, bo mi na temat matki tych dzieci tylko najgorsze słowa przychodzą do głowy... No więc wzięłam go na kolana i zaczęłam tłumaczyć, że to nie tak jak on mówi i myśli o mamie po prostu mamusia na tą chwile pieniążków nie ma i nie może przyjechać bo jej na tą chwile nie stać.  Odpowiedziałam w ten sposób, a przecież ja swoje widze i wiem, lecz niektóre rzeczy dla dobra dziecka sie pomija dlatego że ma mieć piekne dzieciństwo, a on wieczorami nic tylko płacze , że  chce do mamy,  a ja razem z nim bo trudno jest sie powstrzymać od łez gdy sie takie pytania słyszy.  Kocham całą czwórkę tak mocno, że  poświęciła  bym wszystko, aby byli szczęśliwi, aby nie musieli przeżywać kolejnych traum.. Lecz niestety czeka ich rozczarowanie pod względem ich mamy, którą  bardzo kochają... Matka  jakiejkolwiek zmiany w swoim życiu nie podjęła, popełnia błędy jeszcze większe i gorsze niż  dotychczas, a ja musze się  przygotować na to aby zapobiec łez chłopców..  Nie wiem jak to przeżyje, ale będę  musiała,  teraz już  ide spac bo jutro praktyka RZ.  Dobranoc niech się  czyta wam dobrze. 

Ufff, ale mnie wzięło na pisanie.  Dzisiaj niby dzien jak co dzień , ale jednak sie mylilam..  Nadszedł ten czas kiedy najstarszego wzięło na zadawanie pytań, trudnych pytań, więc usiadlam z nim puściłam muzykę jaką lubi i tak siedzielismy i gadalismy.  On zadawał pytania, a ja odpowiadałam.  Rozmawialiśmy o tym jakie człowiek ma leki, czy ja je mam jak inni, no wiec odpowiedziałam, że  owszem mam. Przecież każdy je ma, nie ma człowieka na ziemi który niczego sie nie boi, gdyby taki żył to wziela bym od niego lekcje życia.  No lęk moj jest taki, że  zawsze przed spanie strasznie dużo myśli mi przechodzi przez głowę.  Czy chłopcy wyrosną na dobrych ludzi?  Czy nie popelnią błędów rodziców?  Czy moja córka wyrośnie na pewną  siebie i mądra, mającą swoje zasady i rację  kobietę?  Czy te wszystkie dzieci gdy dorosną będą miały świadomość, że  mogą na nas liczyć z czym by nie przyszli?  I tak zawsze, sobie to wyjaśniam, że jeżeli bedziemy wspólnie z partnerem mówili im swoje historie i opowiadać im jak sobie radzilismy w życiu, aby być tu gdzie sie teraz znajdujemy, to być może te wszystkie lęki miną, i znikną..  Myślę, że gdy sie ich uświadomi, że przeszkody są po to by je pokonywać, będą wiedzieli iż w życiu można wygrać i mieć wszystko.  Dużo w życiu przeszła gdyby nie moja Ciocia siostra mamy pewnie bym nie była w salonie, nie pila herbaty z sokiem malinowym i nie patrzyła jak dzieci śpią  czy oglądała swój ulubiony serial.  Wiem, że każdy z nas potrzebuje ludzi w okół siebie kochających, wspierających oraz uświadamiających, że każdy z nas zasługuje na miłość, ciepło i dobry dom. Teraz już kończe, bo rano trzeba wstać, trochę roboty jest przy tej fantastycznej 4 ❤ Dobranoc 😘❤

■Nie wiem jak i w jaki sposób opisac moje odczucia tego co zrobilam.. Jest to mega uczucie kiedy stajesz sie dla kogoś ważny, po walce o dana osobe, czuje sie że po tym jak Wygrałam ciężka walkę o 3 wspaniałych chłopców, moge wszystko. Moge stoczyć walkę z całym światem a i tak wygram ja. No wiec mam w rodzinie zastępczej 3 mężczyzn, którzy są tak wspaniali i pełni życia, miłości, szacunku mimo tego co w życiu przeszli, że juz teraz wiem na kogo wyrosną. Wiem, że ich rodziny które kiedyś stworzą będą pełne miłości i dobra, wiem też że są już wdzięczni, a przecież to dopiero początek naszej wspólnej drogi do idealnego dzieciństwa. Na początku gdy złożyłam wniosek nie bałam sie niczego, szłam wszędzie gdzie trzeba z piersią do przodu, a gdy juz Wygrałam walkę o nich usiadłam i zaczęłam myśleć: co to bedzie? Jak my damy sobie rade? Czy nasz związek to wytrzyma? Ale na wszystkie pytania dostałam odpowiedź! Tak damy rade, przecież miłość jest najważniejsza. I tak jest! Partner mnie wspiera, kocha, stara sie być świetnym przykładem dla naszej córki i dla chłopców, pokazywać że nie ma rzeczy niemożliwych dla kogoś kto próbuje za walczyć o swoje! Ahh..  i to uczucie gdy wszyscy razem siadamy prowadzimy rozmowę, albo gramy ❤ to coś niesamowitego. Strach ma wielkie oczy, ale to można zwalczyć jeśli sie chce. To nie inni decydują o naszym losie i którą ścieżką pójdziemy, tylko my sami. Jeżeli wiesz co dla Ciebie jest ważne idź! Walcz! Pokaż na co Cie stać! Inni mogą pisać,że sie poświęcilismy, czy ze to był nasz obowiązek bo to dzieci z rodziny, ale my wiemy że to miłość i jest ona warta uśmiechu, szczęścia tych dzieciaczków. Wiadomo, że nie każde dni są kolorowe, bo przecież są fochy, żale czy smutne dni, ale walczymy z tym, rozmawiamy, szanujemy sie wzajemnie. Jeżeli tak ma być do końca naszych wspólnych dni to ja chce wiecej ❤😘 Teraz ide spać wtule sie w mojego rycerza który daje mi tyle sily i wiary w to, że nasz świat może być kolorowy i pełny spełnionych marzeń